IBG72540 Fw 190D-15 Torpedobommenwerper

Fw 190D was de laatste in massa geproduceerde versie van het 'gouden kind' van focke-wulf bedrijf, dat leefde om vele varianten te zien die verschilden in bewapening en gebruikte motoren.

Hoewel de versie van de Fw 190 uitgerust met een lijnmotor vaak wordt beschouwd als een laat-oorlogsontwerp, gaat de geschiedenis in feite terug tot eerdere jaren en volgt een natuurlijke richting van de ontwikkeling van de machine. Al in 1941 was het duidelijk dat Duitse jagers te maken zouden krijgen met geallieerde bommenwerpers uitgerust met turbomotoren die in staat waren om hoog vermogen te behouden op hoogten van meer dan 6000 meter. Focke-Wulf realiseerde zich dat de geallieerden snel het technische voordeel kregen en begon het Air Ministry het hof te maken voor een contract om versies te ontwikkelen die hun gevechtskenmerken op grotere hoogten zouden behouden. Al snel werd begonnen met de ontwikkeling van gevechtsvliegtuigen uitgerust met een turbocompressor. De eerste proeven met een radiale motor (Fw 190B) waren niet veelbelovend en de aandacht van ontwerpers richtte zich op lijnmotoren (Fw 190C met DB603-motor). Ondanks uitgebreide ontwikkelingsprogramma's werden beide versies geplaagd door technische problemen als gevolg van ernstig onderontwikkelde systemen. Uiteindelijk kwamen ze niet tegemoet aan het RLM-enthousiasme en bleven ze alleen in prototypefasen. Uiteindelijk gaf de vooruitgang in de ontwikkeling van de Junkers Jumo 213-motor hoop op een jager die eindelijk de meer geavanceerde ontwerpen van de vijand kon evenaren.

Het eerste prototype met de nieuwe motor werd gebouwd in september 1942. Het was een eenvoudige aanpassing van de machine met radiaalmotor - een complete omgekeerde V inline-krachtbron werd op het bestaande casco gemonteerd. Vluchttests toonden aan dat de nieuwe motor het zwaartepunt te veel naar voren schoof, waardoor het vliegtuig tijdens de vlucht instabiel werd. Het ontwerpteam van Focke-Wulf loste het probleem op met aandacht voor het minimaliseren van de veranderingen die nodig zijn aan het casco. Om het verschoven zwaartepunt te compenseren, werd de staart verlengd door een nieuw gedeelte in de romp te plaatsen vlak voor het staartvlak. Het verhoogde motorvermogen vereiste ook correcties in de stabiliteit in de lengterichting van de machine. Het werd bereikt door eenvoudige elementen in te brengen die het oppervlak van de verticale stabilisator vergroten. Verdere tests van prototypes in de nieuwe configuratie duurden nog twee jaar, en na het omgaan met kinderziektes en het afwijzen van de onbevredigende D-0, D-1 en D-2 configuraties, werd de jager uitgerust met de in serie geproduceerde Jumo 213A-motor met een eentraps, tweetraps mechanische supercharger in serieproductie genomen in augustus 1944 als de D-9-versie. Zo werd de legende geboren.

Tegen het einde van de oorlog versnelde de evolutie van inline motoren die de Fw 190D aandrijven en hun intensieve ontwikkeling resulteerde in opeenvolgende subtypen van het vliegtuig. Varianten D-10, D-12 en D-14 bleven prototypes, maar voor D-11 en D-13 werd de serieproductie gestart. Ze waren uitgerust met een krachtigere versie van de Jumo 213F-motor met een tweetraps mechanische supercharger met drie versnellingen. De laatste variant die werd ontwikkeld was de D-15, aangedreven door de uiteindelijk verfijnde DB603-motor. Een prototypeversie van de D-15 werd gebouwd en gevlogen vlak voor het einde van de oorlog, met behulp van een standaard, serie machine als basis voor conversie. Het einde van de oorlog beëindigde de voorbereiding van de nieuwe variant nog in het stadium van ontwikkeling en de productie werd niet gestart.

Naar schatting werden 1500 tot 1700 machines van de D-versie geproduceerd in alle fabrieken en productietakken. Daarvan werden er zo'n 900 overgenomen door de Luftwaffe, maar door de chaotische situatie in de laatste oorlogsmaanden werden er nog minder daadwerkelijk aan de gevechtseenheden geleverd.